Last, but not least.

De laatste week in Oeganda hebben we achter de rug en wat was het vermoeiend en emotioneel. We hebben nog veel leuke dingen gedaan. We hebben veel met de kinderen gespeeld, we hebben geshopt met de Oegandese directrice van het project. We hebben een Oegandese bruiloft mee mogen maken (WAUW!).

En een heeeeeeeele leuke dag gehad met Sharon haar sponsorkind en haar beste vriendinnetje. Gewoon een dagje deze kinderen kunnen laten genieten. Voor het eerst in een lift, op een roltrap, kleren kopen in een kleding winkel, lunchen in een restaurant en een 3D film kijken in de bioscoop. We hebben de meiden stront verwend die dag, maar we vonden het fantastisch. Heel dankbaar, emotioneel maar voldaan na een lange dag kwamen we thuis. Ik heb het nooit tegen Moes gezegd. Maar ik ben wel een beetje trots op wat ze allemaal al voor dit meisje betekent heeft. Een grote plek in haar hart heeft ze in ieder geval gekregen en verdiend.

We hebben nog heerlijk genoten van de laatste dagen voordat de kinderen weggingen. Maandag en dinsdag nog lekker gedanst, gespeeld en gelachen. Net wat we nog nodig hadden met onze kleine schatjes. Want het is ook tijd om afscheid te nemen. Woensdag was de zwaarste dag van de hele periode hier. De kinderen mogen naar huis. Gemengde gevoelens, van beide kanten. Ze zijn blij om hun familie weer te zien, maar bij veel kinderen dringt het ook door dat wij ze waarschijnlijk nooit meer zien. Ook voor ons is dat nu volledig geland. Zo ook de tranen op de grond. Ongelofelijk, wat heb ik gehuild en nu nog kan ik janken. We zijn er zo voor gewaarschuwd "ga niet te veel van de kinderen houden" en toch.. het gebeurt vanzelf. Het is natuurlijk en het is niet tegen te houden. Er zitten zo veel bijzondere kinderen binnen dit project. En er zijn er ook een paar met wie een hele speciale band hebt opgebouwd.

Woensdag ochtend zaten we om 8 uur bij de poort. We wilden geen kind missen. Met een brok in de keel en tranen in onze ogen hebben we afscheid genomen van bijna alle kinderen uit onze klassen. Een voor een rennen ze naar de poort, omdat er een bekend gezicht staat. En een voor een vertrekken er kinderen de poort uit. Nog een dikke knuffel, een grote glimlach en een laatste zwaai. Alle ingehouden tranen kwamen er uit toen ik thuis zat. Alsof m’n hart in twee stukken gescheurd is. Het voelt als intens liefdesverdriet.

Zo veel leuke herinneringen en zoveel mooie momenten hebben deze kinderen ons gebracht. En de herinneringen zijn nu alleen nog maar foto’s. Een kind die normaal gesproken elke dag naar je toe komt, zie je nu alleen maar op de foto’s die hebt gemaakt. Dat gevoel is echt niet te beschrijven. Het liefst zie ik deze kinderen volgend jaar weer terug en verwelkom ik ze weer bij de poort als ze in januari terug komen. Maar helaas is het niet anders. Ook afscheid nemen hoort er bij, hoe zwaar het ook is.

Nu alle kinderen weg zijn van het project is het maar een dooie boel op het terrein. Normaal werden we ’s ochtends wakker door het geschreeuw van kinderen en werd je chagrijnig omdat het nog veel te vroeg was. Vanochtend werd ik meteen weer verdrietig, omdat er geen kind was die me wakker schreeuwde. Ik miste ze meteen. Een rondje lopen op het terrein doet zeer. Wanneer je de lege slaapruimtes ziet, mis je ze alleen maar meer. De schommels hangen stil. Geen kind op het speelveld aan het rennen. Daarom is het maar goed dat we vrijdag weg gaan uit dit project.

Helaas moeten we dan ook Oeganda verlaten. Al een jaar praten Sharon en ik over het feit dat we naar Oeganda gaan. Al een jaar. En nu ik dit schrijf zijn we nog maar een dag verwijderd van ons vertrek. Ik weet nog wel de eerste paar dagen. De reis van Entebbe naar Kampala. De mensen die je ziet. De kleding. De taal. De verwondering over boda’s die volgeladen zijn met mensen, dieren of spullen. De taxi busjes die er allemaal hetzelfde uitzien. Het verkeer, wat zo’n intense chaos is. De mensen die je ziet. De verschillende soorten huisjes. De verschillende soorten winkels. De koeien en geiten die over straat lopen. De loslopende, vaak smerige, honden die nergens bij lijken te horen. Slapende mensen op de meest gekke plekken. Ik ben hier nog lang niet uitgekeken. Elke dag vind ik nog een feestje. Wat dat betreft doet het ook weer zeer dat ik Oeganda uit ga en dat het grootste deel van onze reis er nu dus ook op zit.

Allemaal gemengde gevoelens die ik nu heb. Wat best wel vermoeiend is. Zin hebben om naar Tanzania te gaan voor onze Safari, dat heb ik nog niet echt. Ik heb dit alles in Oeganda nog niet kunnen verwerken en nog niet kunnen afsluiten. Gaat ook echt niet zo snel gebeuren. Deze laatste tien weken hebben ongelofelijk veel met me gedaan.

Als ik even neutraal bekijk wat we allemaal nog mogen doen de komende drie weken, dan gaan we nog een prachtige reis maken. Heel veel geluk hebben we dat we dit nog kunnen doen natuurlijk. En ik weet zeker dat als we er zijn, dat we intens kunnen genieten.

Voor nu ben ik heel blij dat Sharon en ik dezelfde gevoelens hebben en dat ik het met iemand kan delen. Want zo lief als iedereen in Nederland voor me is, ik denk niet dat het helemaal te delen is wat we hier ervaren. Als een van ons even alles wil uithuilen, kunnen we lekker met elkaar mee janken. Als we verhalen delen over leuke herinneringen, dan weet ik dat Moes het begrijpt.

Ik hoop dat het wederzijds is, anders gaat ze voortaan maar tegen de muur praten.

Ik denk dat dit mijn laatste blog is die ik schrijf. Alle mooie herinneringen en momenten heb ik kunnen schrijven hier en ik vind het fantastisch om jullie reacties allemaal te lezen. Ik zal het met plezier nog allemaal terug lezen als ik weer in Nederland ben.

Maar over Nederland ga ik nog even niet nadenken. De koffers worden nu ingepakt en morgen nemen we afscheid van de staff members van het project. Morgen nacht vliegen we naar Tanzania voor een zes daagse safari en daarna mogen we nog even intens relaxen op Zanzibar.

Tot 22 december lieve mensen. Dan zie ik jullie weer in het koude Nederland.

Liefs, Ems.

Intens geluk, maar toch ook wel verdriet.

We zijn alweer twee maanden van huis en het voelt nog steeds alsof we net begonnen zijn aan onze reis. Maar helaas.. het einde komt gevaarlijk snel in zicht.

30 november eindigt het schooljaar voor de kinderen en zullen zij naar hun thuisbasis vertrekken. Sharon en ik zullen huilend bij de poort de kinderen uitzwaaien. Niet echt huilend natuurlijk. Oke toch wel. Bij elk liedje in de kerk staan de tranen namelijk alin m’n ogen en als ik m’n oortjes in heb en er komt een zielig liedje met een kleffe tekst, stromen de tranen ook maximaal over mijn wangen. Heel overdreven, maar wel echt waar. Ik vind het verschrikkelijk om deze fijne en liefdevolle plek te moeten verlaten. En ook het idee dat er kinderen zijn die naar een thuisbasis terug gaan waar het helemaal niet zo fijn voor ze is. Een proces van loslaten waar ik op voorbereid was. Maar waar ik nu net pas aan begin en waar ik het nog heel zwaar mee ga krijgen.

Gelukkig gelukkig, heel gelukkig, hebben we de kinderen een onvergeetbare week mogen bezorgen. Nu ik deze blog schrijf ben ik ook helemaal gesloopt van alle drukte. Maar ongelofelijk. Wat een voldoening haal ik hier uit.

Sharon kwam ons uit de klassen halen. Ze had een heel gek, waanzinnig impulsief idee. Entebbe Zoo. We organiseren een schoolreisje naar de dierentuin voor al onze klassen. Gelukkig voor haar waren wij allemaal meteen enthousiast. Alle mzungu’s hebben hun energie gebundeld en met zijn 8en hebben we binnen 4 dagen het hele tripje georganiseerd. Bussen, eten, drinken, entree, begeleiding, alles wat er bij komt kijken. Wat het nog specialer maakte, was dat Floor, Mirjam en Sharon zo onwijs veel sponsors hebben weten te werven. Het gehele schoolreisje is hier door gefinancierd. Voor iedereen die ons hierbij geholpen heeft, WAUW!! Ongelofelijk bedankt.Niet alleen namens ons, maar ook namens de kinderen. Dinsdag zijn we namelijk richting dierentuin gegaan en alles liep gesmeerd. De kinderen hebben van ‘s ochtends vroeg tot einde van de dag een grote lach op hun gezicht gehad. Voor veel kinderen was het voor het eerst dat ze in een dierentuin waren. Dat was al gigantisch mooi voor ze. Maar ook de reis naar Entebbe was geweldig. De ogen van de kinderen vielen er bijna uit. Met de neus tegen het raam werd de omgeving vol verwondering beken.
In de dierentuin kregen we een gids die de kinderen en ons veel heeft verteld. Dit maakte het voor de kinderen nog interessanter en leuker. En als kers op de taart stond er een groot springkussen voor de kinderen klaar in de speeltuin, waar ze zich nog ruim een uur hebben vermaakt nadat we de dieren hadden gezien. Niet alleen voor de kids, maar ook zeker voor ons een onvergetelijke dag.

Toen we weer op het project aankwamen hebben we nog even na zitten babbelen. En na een heleboel leuke dingen van de dag, kwam er toch wel even een onderwerp op tafel wat ons allemaal raakte. Denk maar eens aan je eigen schoolreisje van vroeger. Als wij op school aankwamen na de feestdag stond er iemand klaar die ons mee naar huis nam, aan wie wij al onze enthousiaste verhalen kwijt konden en iemand die ons de rust gaf die je nodig had na zo’n dag. Gewoon warmte en liefde. Niet meer dan dat.
De kinderen hier zijn meteen weer in ritme op het moment dat ze de bus uitstappen. Ze moeten eerst snel eten halen. Na het eten moeten al hun kleren gewassen worden en daarna worden ze dansend en zingend verwacht in de kerk. Niemand die nog even wil aanhoren wat de kinderen hebben meegemaakt.
"Gewoon" warmte en liefde. "Gewoon...." Wat kan ik me boos en verdrietig maken over het feit dat dat voor mij zo normaal klinkt. Met tranen in de ogen en een brok in de keel kwam het bij ons toch wel even binnen. Bijzonder en triest tegelijk, dat deze kinderen zo sterk moeten zijn.

Niet alleen de dierentuin was een groot feest afgelopen week. Ook hebben we, als laatste échte schooldag, een grote sportdag georganiseerd. Credits voor deze geweldige dag zijn organisatorisch gezien voor Mirjam, maar toch. We hebben het weer met zijn allen gedaan. Niet alleen alle mensen uit ons huis hebben geholpen. Er waren ook een heleboel vrijwilligers uit het andere Doingoood huis in Kampala die ons wilden helpen. En oohhhhh wat heb ik genoten. We hebben genoten. We hadden spellen als spijkerpoepen, aardappelrace, zaklopen, touwtrekken, waterestafette, bowlen en snoephappen. Veel spellen hadden de kinderen nog nooit gedaan. Op elk spel stond een enthousiaste vrijwilligers om de teams fanatiek te maken. Vooral bij het zaklopen en bij het spijkerpoepen heb ik smakelijk gelachen. Wat een hilariteit en wederom, wat een blije gezichten en wat een hoop gelach. In de ochtend hadden we de bovenbouw en in de middag hadden we de onderbouw. Na deze lange en geslaagde dag, zijn we met zijn allen uiteten geweest om de dag goed af te sluiten.

In de afgelopen weekenden hebben we naast het geweldige werk op school ook iets voor onszelf mogen doen. Afgelopen weekend zijn we voor een excursie afgereisd naar het westen van Oeganda. Het enige gebied op de wereld waar de berg gorilla’s nog in het wild leven. De eerste excursie die we boekte en ik twijfelde zelfs nog of ik het wel moest doen. Maar ohhhhhhh wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Samen met een gids zijn we de jungle in gegaan. En dan echt hé. Denk aan films als Jungle Book of Tarzan. En hou dat beeld vast. Zo hebben wij ook gelopen. Nou moet ik zeggen dat ik niet de beste conditie van de wereld heb. Maar ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat de wandeltocht best wel pittig was. Steile hellingen omhoog en omlaag en een temperatuur en luchtdruk die je tegen staan. Het zweet stond na de eerste klim al op iedereens voorhoofd, nek, rug en billen. Zelfs bij Sharon.
Na ongeveer twee uur lopen kwamen we bij de gorilla’s. We rangers die mee gingen hakten wat takken weg. Ik kijk langs wat bomen en daar zitten ze. Verdorieeeeeee er zit een echte gorilla voor m’n neus. Heel onwerkelijk. De groep bestond uit ongeveer 7 gorilla’s. Door de dicht begroeide jungle kon je niet alle dieren zien. Maar wel heel bijzonder dat we oog in oog stonden met een moeder en een 8 maanden jonge gorilla. Opslag verliefd natuurlijk. Honderdduizend foto’s gemaakt. En niet eens door hebben dat er op een kleine drie meter afstand achter ons een big momma gorilla komt zitten. Wat een ervaring. Zo dichtbij deze machtig grote en prachtige beesten. Kippenvel als ik er weer aan denk. We hebben ruim een uur bij de dieren mogen zitten en daarna moesten we weer weg. De terugweg was hilarisch. Ik ben miljoen keren bijna uitgegleden. Sharon heeft een hilarische uitglijder gemaakt. Maar met onze Jane voorop (Sharon) zijn we de jungle toch weer heelhuids uitgekomen.

Aankomende week beginnen de Final Exams. Elke klas maakt deze examens, om te zien of te ze op niveau zitten voor het volgende schooljaar in een hogere klas. De kinderen uit mijn klas hebben weer zeven examens. Deze week zal bestaan uit veel nakijken, examens nieten, namenlijst maken, scores opschrijven, scores optellen, scores ordenen van hoog naar laag. En wat mis ik op dit moment een computer en een kopieerapparaat.

Na de examens, zit het er voor de kinderen op. Het schooljaar is voorbij. De kinderen krijgen nog een week tijd om te relaxen en te spelen met elkaar voordat ze op 30 November de poort weer verlaten. Ik ga de komende week nog even keihard genieten van al deze bijzondere kinderen en zo veel mogelijk leuke herinneringen bouwen voor als ze weg zijn. Ik ga deze kinderen ongelofelijk missen en ik zou zo graag hun hele schoolperiode bij ze willen blijven om hun ontwikkeling te ondersteunen. Ik gun deze kinderen al het goeds van de wereld. Maar daar komt ie weer: Het proces van loslaten begint nu pas. Ik zit namelijk nu al weer te janken achter m’n laptop nu ik dit typ.

Intens geluk en toch ook wel verdriet. Alles door elkaar.
Loslaten..

Na regen komt zonneschijn.

Oh jongens, wat hebben we weer veel leuke dingen gedaan in de afgelopen tijd.

Het leven op het project wordt steeds intenser. Je kent de kinderen natuurlijk steeds beter. Je raakt aan de praat met de middelbare scholieren. De staff members worden steeds gezelliger. We hebben al veel leuke contacten gelegd die ons leven hier in het project alleen maar verrijken. Heel tof.

De kinderen slapen natuurlijk allemaal op het project. Er zijn kleine huisjes in een cirkel gebouwd waar de kinderen slapen. Jongens en meisjes apart. En dan zijn de cirkels ook verdeeld in boven- en onderbouw. We zijn bij de "dormitory" van de meisjes in de onderbouw wezen kijken. Uit school moeten de meisjes hun kleren, schoenen en/of lakens wassen. Dit gebeurt allemaal met emmertjes, een zeepblokje en flink wat gespierde armen. Verdorie, wat is dat zwaar zeg. De meisjes hebben ons het afrikaanse handwassen geleerd. Na rode schuurplekken op de polsen en een lichte schouderblessure konden de kinderen niet meer van het lachen. Blijven oefenen.. scheelt weer in kosten als ik ooit op mezelf ga wonen.

Na het eten zijn we nog terug gegaan naar de dormitory. De kinderen deden hun prayers voor het slapen gaan in de vorm van dansen en zingen. Een geweldig moment zo met zijn allen. Kinderen die lachen, dansen en zingen, maar daarnaast het geloof keihard nodig hebben om sterk in hun schoenen te blijven staan. Kleine momenten als dit zorgen voor mij toch echt voor de nodige emoties en dankbaarheid.

Ik was er al een beetje op voorbereid dat het moment zou komen. Maar ik heb na mijn vorige blog toch ook wel een beetje in een dip gezeten. Vorige week donderdag kwam deze dip pas tot uiting in veel huilen en heimwee hebben. De druppel was toch wel stage. Het werken op de school is ongelofelijk fijn. Ik geniet van de kinderen en van de vooruitgang die Isaac boekt. Helaas staat daar een hele andere leerkracht cultuur tegenover. De leerkracht van mijn groep is nogal gemakzuchtig. Ik neem veel van haar werk over, in plaats van dat ik haar help. Ze slaapt bijna elke les en verwacht dat ik verantwoordelijkheden op me neem als nakijken en orde houden. Wanneer er onder schooltijd een vergadering is is zij ineens de klas uit en krijg ik een handleiding in mijn handen gedrukt. Ik mag een les gaan geven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben hier natuurlijk voor het lesgeven en het helpen en ik doe het met liefde. Maar de ondankbare en bijna asociale handelingen naar mij toe vanuit de leerkracht valt soms heel verkeerd. En donderdag werd het me gewoon te veel. Ze lag weer eens te slapen in de klas en ik moest al het werk nakijken en tegelijkertijd moest ik ook posters voor in de klas schrijven. Ik heb een smoes bedacht en om half 10 al gezegd dat ik in de middag en vrijdag niet in de klas zou zijn.. donderdag middag heb ik dus ook even heel veel gehuild. Gelukkig was mijn soulmate Sharon er, die me naast het huilen ook weer aan het lachen kon maken. Vrijdag heb ik de hele dag dingen voor mezelf gedaan. Alle emoties van afgelopen weken kwamen er in deze twee dagen uit. En ik kan je vertellen, dat luchtte enorm op.

Dit weekend, hoe mooi kan het zijn, ben ik naar de meest rustgevende plek geweest die ik me kon bedenken. Jinja is de naam, zo'n twee uur rijden van ons huis. We sliepen in prachtige tenten met uitzicht op, jawel, de Nijl. Vogels, apen, natuur. Een uitzicht wat volgens mij nooit gaat vervelen. We hebben heerlijk uitgerust en vooral alles gedaan waar we zin in hadden. Zaterdag middag zijn de we stad in geweest en heb ik oprecht de ergste boda rit van m'n leven meegemaakt. De ellendelingen gingen even een wedstrijdje doen.. op een zandweg met hobbels, gaten en veel ander verkeer reed hij 90 km per uur. Zonder helm, met de tranen in mijn ogen zat ik achterop. Nog nooit zo bang geweest. En die vent maar vragen of hij mijn nummer mocht en waar ik vandaan kwam. Even het smoeltje houden vriendelijke bodadriver, voor je kijken en normaal doen.. Ik ben er, ondanks verschillende levensgevaarlijke manoeuvres, levend vanaf gestapt. En we waren eerste geworden. Toch ook wel fijn na zo'n rit.

Zaterdag avond hebben we een halloween feestje gehad. Goeie muziek, lekkere drankjes en een heleboel gezellige mensen. We hebben intens genoten.

De volgende ochtend hebben we quad gereden in de omgeving langs de Nijl. Ik had nog nooit op zo'n ding gezeten en ik voelde me echt wel stoer. Gelukkig waren we verzekerd.. want Sharon zat ook voor het eerst op een quad. Maar liefst drie keer heeft ze het voor elkaar gekregen de bosjes in de rijden. Tot op de dag van vandaag beweert ze nog dat het aan het stuur van de quad lag. Maar we weten allemaal wel beter, toch?? Nee sorry, moes. Ik doe stoer. Het lag echt aan het stuur van dat ding. In ieder geval was het een hilarisch beeld.

Alle stress van het crashen met de quad hebben we in de middag nog even uit ons lijf laten masseren bij een heuse masseuse. (Ha ha rijmt). Een uur lang, met uitzicht op de Nijl, hebben we kunnen genieten.

Na dit heerlijke weekend moeten we toch echt weer naar Namugongo. Stiekem missen we de kids ook wel weer heel erg.

Ik heb verder gelukkig helemaal geen heimwee naar huis. Natuurlijk mis ik mijn lieve vriendje wel en mijn vriendinnen, paps, mams, broeders en zuslief. Maar ik kan me op dit moment nog even staande houden zonder hen. Het contact wat ik met het thuisfront heb via whatsapp en Facebook is heel erg fijn. Maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Ik heb vanaf vandaag nog ruim 7 weken te gaan. Vergelijkbaar met 51 nachtjes slapen, 1224 uur, 67440 minuten of 4046400 seconden.

Prima uit te houden dus.

Ajuuuu en tot de volgende blog. Ik vind alle reacties elke keer heel erg leuk. Dus blijven jullie dat doen please. Dan weet ik voor wie ik schrijf, haha. De internetverbinding is heel slecht nu, dus ik kan morgen de foto's pas plaatsen!

Liefs, Emskey.

Time flies when you're having fun!

Weer een verhaaltje voor het slapen gaan, vanuit Oeganda!

Afgelopen weekend zijn we naar Kidepo geweest. Een groot natuur park helemaal in het noorden van het land. Tijdens de ruim 10 uur durende rit naar Kidepo staar ik naar buiten. Een prachtige reis, met andere uitzichten dan ik tot nu toe gezien heb. Ik besef me ineens weer dat ik in Oeganda zit. Dat dit de reis is waar Sharon en ik een jaar naar toe geleefd hebben. Ik zit verdorie gewoon echt in Oeganda. Het is bijna beschamend hoe snel het normaal wordt en hoe snel je niet eens meer op kijkt van de meest bizarre dingen die je hier tegen komt.

De delen van Afrika die wij tot nu toe gezien hebben zijn heel anders dan we deze weg hebben gezien. De echte Afrikaanse hutjes in de groene natuur. De loslopende koeien langs de weg, de waterpompen waar tig mensen omheen staan, ineens een baviaan op de weg. Ja hoor. We zijn echt in Afrika.

Tijdens het safari weekend hebben we niet echt kunnen uitslapen. Elke ochtend om 6 uur ontbijt en om half 7 in de auto. De temperaturen liepen op tot 35 graden, dus in de middag was het niet fijn om op de vlaktes te zijn.
We hebben dit weekend verschillende safari’s gedaan. Zittend boven op de bus of staand onder de kap in de bus en zelfs wandelend konden we zoeken naar de wilde dieren. Ineens stonden we midden in een groep giraffen, werden we aangevallen door een olifant (ja echt waar) en renden er zo’n 200 buffels voor onze neus. Het moment dat je voor het eerst de dieren ziet is echt waanzinnig. Mooie foto’s kunnen maken en tot laat in de avond boven op de auto kunnen zitten.

Ook zijn we dit weekend bij de lokale bevolking in Karenga geweest. Dit is toch wel het meest indrukwekkende wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb hier het Afrika gezien, waar mama bang voor was dat ik terecht zou komen. Samen met een gids liepen we door het kleine dorpje dat op een berg gebouwd was. Het dorpje was opgebouwd in verschillende erfjes met van klei gebouwde hutjes. De hutjes, met rieten daken, hadden geen ramen en waren van binnen niet meer dan een lege ruimte waar maïs gedroogd werd, waar gekookt werd en waar op de stenen vloer geslapen werd. Op het erf waren de vrouwen aan het werk en liep er een hele kinderboerderij aan dieren rond. Hordes kinderen met dikke honger buikjes en gescheurde kleding liepen achter ons aan toen wij rondliepen. Omdat dit gebied helemaal niet toeristisch is, werden we door volwassenen en kinderen aangevlogen met begroetingen en werden we ongegeneerd bekeken. Het Afrika wat ik hier gezien heb, is echt zoals ik me Afrika voorgesteld had. Het Afrika waar mama bang voor was. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat de mensen daar zo gastvrij en vriendelijk waren en dat we ook deze kant van Afrika hebben kunnen zien. Als ik nu terug lees wat ik hierboven beschreven heb slaat het nergens op. Mijn ervaring en beleving tijdens deze wandeling waren zo uniek. Dat is met geen toetsenbord te beschrijven.

Het is de afgelopen tijd natuurlijk niet alleen maar feest geweest. Op school hebben de kinderen net examens gehad. Ze hadden examen in schrijven, luganda, engels, godsdienst, literacy en rekenen. In Nederland wordt er gezorgd dat er rust in de klas is, dat alle kinderen een eigen tafel hebben en zit er een duidelijke tijdslimiet aan de toetsen. Nou, niets van Nederland is te vergelijken met hoe het er hier aan toe gaat.
De kinderen zitten met 4 rond een tafel. Sommige kinderen gebruiken een stoel als tafel. Andere kinderen zitten op de grond en schijven daar. De leerkrachten houden nooit hun mond. Ze praten hardop met elkaar en schreeuwen regelmatig tegen kinderen als er even iets niet gaat zoals de leerkracht verwacht. Sommige kinderen zijn heel snel klaar, anderen gebruiken de hele ochtend.
Het jongetje van 13, die niet kan lezen en schrijven, die kon deze toetsen natuurlijk niet maken. Maar toch moest hij. Normaal in de lessen mag ik hem helpen met lezen, maar nu mocht ik helemaal niks doen. Hij vroeg me regelmatig om hulp, maar ik mocht geen van de vragen voorlezen. Ook praatten leerkrachten tijdens de toets over hem (wederom hardop) en zeiden dat hij niks kon, dat het belachelijk was dat hij nooit naar school is geweest en dat hij nooit ver komt als hij niet kan lezen. Het feit dat hij samen met mij aan het leren lezen werd helaas niet benoemd.

Niet alleen maar leuks, maar ook dat hoort erbij. Een andere cultuur en andere aanpak. De stage gaat mij namelijk qua dit leerkracht gedrag steeds meer tegen staan. Leerkrachten zijn pedagogisch totaal niet verantwoord en ik merk dat het me soms moeite kost om dit los te laten.
Leerkrachten gebruiken kinderen regelmatig als 'slaafje'. Zo liep de lerares met een pen in haar hand de klas uit en liep er een leerling met moeite achter haar aan met drie stapels toetsen, een leerkracht handleiding en een stapel schriften. Leerkrachten praten ook altijd in negatieve toon over kinderen. Onderling, hardop, terwijl alle kinderen mee luisteren. Kinderen die heel netjes en hard werken krijgen alleen te horen dat het belachelijk is dat ze hun antwoorden niet onderstrepen. Het praten in gebiedende wijs, wat de leerkracht continu tegen kinderen doet, staat me ook enorm tegen.

Gelukkig wordt er ook wel gelachen in de klas tussen leerkracht en leerlingen, maar toch overheerst dit onpedagogische gedrag. Het moment komt nu dus dat ik moet loslaten, vragen en moet toelaten.

Uit het samenwerken met Isaac haal ik gelukkig heel veel voldoening. Isaac is de jongen van 13 jaar, die nog niet kan lezen en schrijven. Volgens mij heb ik al eerder over hem geschreven. Het feit dat hij het zelf heel erg leuk vind om te doen maakt dat we beide gemotiveerd zijn. Ik ben begonnen met het leren van de klanken van letters. Toen hij deze eenmaal kende zijn we begonnen met het leren lezen. Het plakken van letter klanken zodat het een woord vormt. En hoeraaaaaaaaaaaa hij heeft binnen een week zijn eerste 3 letter woorden gelezen. Ik was zo trots en hij kon ook alleen nog maar lachen. Nu hard blijven oefenen. Van de week heb ik ook met Sharon en haar leerling Francis geoefend. Hij kent nog geen een letter, maar Isaac en hij kunnen elkaar veel bieden. Door Isaac zijn kennis over te laten brengen op Francis is het leren nog leuker en gezelliger dan anders. Sharon en ik allebei, kneiter trots.

Morgen is Sharon jarig. Dan gaan we een feestje bouwen en Red Velvet cake eten. Ze mag trakteren op stage en heel misschien zing ik nog wel een liedje voor d’r. En heel misschien krijgt ze nog een cadeautje..

Time flies when you’re having fun. Alweer een maand van huis! Gelukkig geen tijd gehad om heimwee te hebben, want zoals je leest. Het leven is hier fantastisch met z’n ups en downs.

Dikke kus, Ems.

Liefde, zweet en tranen.

Het is even stil geweest, maar daar zijn we weer.

Ondertussen zitten we alweer twee weken in Oeganda. Wat vliegt de tijd hier. Ondertussen al zo veel meegemaakt. Ik kan jullie niet alles vertellen en al helemaal niet op de manier zoals ik het beleef, maar dit zijn de dingen die ik de moeite waard vind om met jullie te delen.

Eerst maar eens stage. Sharon en ik zijn allebei elke dag actief op stage. We hebben allebei een kind in onze klas met een extreme achterstand op het gebeid van lezen. Het onderwijs is hier zo anders dan in Nederland, dat het draaien van dagdelen eige lijk niet te doen is. Daarom storten we ons volledig op deze twee kinderen, waar we ongelofelijk veel voldoening uit halen.

We hebben de eerste Afrikaanse taferelen meegemaakt, waar we (deels) op waren voorbereid. De leerkracht verdwijnt ineens en je ziet je maar te redden met de klas. De eerste keer was een hel. Kinderen springend op stoelen en tafels, rennen, schreeuwen, vechten, gooien. En daar sta je dan als hulpeloze mzungu.. Ik spreek namens Sharon en mijzelf als ik zeg dat we ons nog nooit zo reddeloos hebben gevoeld als toen. Gelukkig kunnen we er nu om lachen. Ha ha.

In de tussentijd zijn we echt in het project gedoken. We hebben goed contact met al het personeel en nog belangrijker, we hebben goed contact met de kinderen. De eerste weken was het enorm zoeken naar een ritme. Maar ik denk dat we al aardig ingeburgerd zijn binnen de vier muren van het project. Elke avond staan we natuurlijk in de keuken te helpen bij Asinasi. Zij is de keukenbaas. Zo ongelofelijk dankbaar en lief. We staan elke avond met liefde het eten te serveren. We hebben goed contact met haar en hebben geregeld dat we een avondje bij haar thuis "op de koffie" mochten komen. Klinkt lekker hollands. Maar dat was het absoluut niet. Het huisje waar ze ons mee naar toe nam was ongeveer dertig vierkante meter. Daarin zat een woonkamer en twee slaapkamers. De keuken was buiten. Een vuurtje met een klein pannetje. Er stond water te koken waarmee ze zich vanavond konden wassen... er wonen maar liefst 13 mensen in dit kleine huisje. De manier waarop Asinasi en haar man Peter vol trots en liefde vertelde over hun leven heeft mij echt geraakt. We stonden voor een avond even oog in oog met het echte leven achter deze bijzondere mensen. Iets wat bij mij keihard binnen kwam.

Ook met de directie hebben we goed contact. We moeten flink studeren (uch uch) en daar zijn we ook heel druk mee (uch uch uch uch uch). Maar op een dag wilden we toch wel graag even goed internet hebben en zijn we bij Maria (Oegandese directrice) op het kantoor gaan zitten. Uiteindelijk heeft zij ons de in en outs van het project vertelt. Door op deze manier steeds meer in het project te duiken, besef je pas hoe belangrijk dit voor iedereen is. Kinderen, leerkrachten, directie en andere werkenden op dit project. Iedereen leeft om en voor dit project. Tijdens het gesprek met Maria vertelde ze de achtergronden van de twee kinderen die Sharon en ik begeleiden. Het was echt niet de bedoeling. Maar tijdens het gesprek spraken Sharon en ik onze bewondering uit voor haar en op dat moment schoot ze vol. Ze heeft even flink zitten huilen. Het feit dat zo'n vrouw zo hard moest huilen om haar emotioneel zware werk, laat me zien hoe groot het hart van deze haetwerkende mensen is. Ik heb helaas meer verhalen gehoord van de geschiedenis die sommige kinderen achter zich laten. En ook ik word emotioneel van deze dingen. En ik sta er nog niet eens zo dicht bij als Maria. Mijn respect voor alle mensen die hier werkzaam zijn wordt met de dag groter. Echt waar.

Zondag zijn we voor het eerst naar de kerk geweest die hier op het project is. De eerste dienst is in het Engels en begint al om 8:00. Ja hoor. Is echt heel fijn, op zondag zo vroeg je bed uit.

Ik ging nogal sceptisch naar de kerk toe. Zweverig en overdreven. Dat waren de eerste twee woorden. Maar op het moment dat de muzikanten gingen spelen en de zangers en de kinderen gingen zingen, ontstond er overal op mijn lijf kippenvel. De zangers en zangeressen op het podium zongen de liedjes drie stemmig.

Maar ook de kinderen in het publiek zongen de liedjes (bewust) meerstemmig. Het was echt heel erg mooi. Regelmatig stonden de tranen in mijn ogen. Een combinatie van mooie muziek en het verhaal er achter. Alle kinderen die in de zaal staan hebben een rugzakje. De meeste kinderen kennen het woord vertrouwen en liefde niet in hun opvoeding. De kinderen en volwassenen in dit project bouwen zo enorm op hun geloof. Het is hun hou vast in het leven. En in Nederland zou ik dit heel ver vinden gaan, maar ik vind het hier echt prachtig. Zo sceptisch dat ik in het begin was, zo'n warm gevoel had ik toen de dienst was afgelopen.

Sorry Mama, maar ik heb in deze twee weken al vaker in de keuken gestaan en al vaker een kerkdienst bijgewoond dan in de afgelopen 2 jaar..

Afgelopen zondag hebben we heerlijk met de kinderen gespeeld op het schoolplein. We hebben leuke spelletjes gedaan, gekletst, Sharon haar haar is gevlochten, foto's gemaakt, bellen geblazen en ballonnen geblazen. Het was echt een groot feest. Er waren kinderen van P1 tot en met P7. En het was fijn om echt contact met de kinderen te hebben zoals je het in je hoofd had. Je wilt de kinderen plezier geven en je wilt ze laten lachen. En dat is gelukt. En ik denk dat wij net zo veel plezier hebben gehad als de kinderen.

Het vrijwilligershuis moeten we ondertussen delen met twee andere vrijwilligers. Na een week waren we al gewend aan de apen en de boda's. Maar als er een nieuwe vrijwilliger komt is de verwondering weer zo groot, dat je toch weer even twee keer nadenkt over al het moois om je heen. Alles wordt zo snel normaal. Ik schaam me er bijna voor.

Afgelopen week heb ik op emotioneel gebied als zwaar ervaren. Hoe verder ik het project in duik, hoe meer betrokken ik raak. Er zijn wel wat tranen over mijn wangen gerold bij het horen van de verhalen over de kinderen en bij het zien van alle liefde in het project. Mensen leven voor het project. Mensen leven hier om elkaar te helpen. En het is hier, gezien de thuisbasis, voor de meeste mensen "heaven" zoals Maria dat zei. Iedereen is afhankelijk van elkaar en dat maakt dit project zo sterk.

Voor de mensen die het interessant vinden.. Ik heb nog steeds geen ruzie met Sharon gehad. Zoals ze in het Oegandese onderwijs zeggen: "Can you give us a handclap?”.

Ik heb ongelofelijk veel zin in alles wat nog komen gaat. Al het moois wat ik nu al gezien heb is een goed vooruitzicht voor de komende weken die ik hier nog op het project aanwezig ben. Zoals ik al zei is het heel moeilijk om alles te beschrijven, zoals ik het ervaren heb. Ik denk ook niet dat ik kan over brengen hoe het is om hier deel van uit te maken. Maar ik hoop oprecht dat jullie er een beeld bij kunnen vormen.

Vergeet niet de foto’s te bekijken, want die zijn toch ook wel weer errug leuk allemaal.

Dikke kus uit Oeganda.

Liefs Emmy!

Inburgeringscursus.

Waaaaaaauuuwwwwwww.

We zijn nu al weer een aantal dagen in Oeganda en oh oh, wat moet ik enorm wennen aan dit land.
De cultuur, de mensen, het straatbeeld, de taal. Het is nog zo overweldigend allemaal.
Toen we aankwamen in het huis stond het huilen ons nader dan het lachen. De reis naar het project toe hebben we op straatal zo veel gezien.

De koelkast was leeg, we hadden geen internet, er was niemand om ons te verwelkomen, op het project wist niemand wie we waren. Ik vond het een heftige binnenkomer. De huishoudster Dorothy (ja, we hebben een huishoudster…) die heeft voor ons gelukkig wat rijst gekookt met wat kruiden, zodat we in ieder geval met wat te eten naar bed konden.

De volgende ochtend stond Frank voor de deur. Onze Nederlandse coördinator die ons support in deze zware tijd, haha. Nee. Hij heeft ons het een en ander uitgelegd. Daarna hebben we een kleine rondleiding over het project gekregen en hebben we de directeuren en de headteacher ontmoet. Toen begon het avontuur. Frank zou ons laten zien hoe het openbaar vervoer in Kampala werkt. De eerste keer vond ik dood eng. Op de boda boda (een soort brommer) rij je overal tussendoor met een snelheid die ik niet kan volgen, want bij geen een boda doet de snelheidsmeter het. Ook in de matatu was het even een wennen. Een klein busje, waar zo’n 16 mensen in gepropt worden. De ‘conductor’ hangt uit het raam naar iedereen te zwaaien die eventueel nog in het busje zou passen. De bestuurder toetert en slingert wat af, om maar zo snel mogelijk van A naar B te rijden.

In de stad hebben we geld gepind en hebben we een sim kaart gekregen. We hebben nu een Oegandees nummer, waarmee we overal kunnen bellen en internetten. Toch wel fijn als je zo’n vreemdeling bent in een grote stad.

Vandaag zou de school weer starten na een korte vakantieperiode. Maar hoe Afrikaans, hadden ze toch bedacht dat de eerste schooldag verplaatst zou worden naar dinsdag. Er waren niet genoeg kinderen en ook niet alle leerkrachten waren aanwezig. Oké.. Stonden we met ons goeie gedrag met rugzakje en pen en papier.

Ook zonder Frank durven we nu de stad in. We zijn al twee keer zelf met het openbaar vervoer naar de stad gereden. Te stoer. Ik voel me echt een wereldreiziger. We beginnen al een aantal dingen te herkennen, dus dat gaat helemaal goedkomen.

Sharon vroeg in de matatu aan een vrouw naast haar of we op de goeie weg zaten. Toen we uit de matatu stapte is deze vrouw (Jacky) nog een uur lang met ons meegelopen door de stad, omdat zij het te gevaarlijk vond om ons alleen te laten. Blijkbaar is dit passend voor een groot deel van de Oegandese bevolking, want we waren in Nederland al op zulke taferelen voorbereid.

De wereldreizigers en cultuursnuivers die we zijn, hebben we al een aantal dingen bezocht.

We zijn in de Gaddafi moskee geweest en mochten (moesten) daar ook de islamitische kleding dragen. Niet normaal wat een dik hoofd je van zo’n hoofddoek krijgt. Van binnen hebben we het prachtige gebouw kunnen zien en daarna de stad kunnen bekijken vanuit een hoge toren. Gelukkig was er een gids met ons mee om alles uit te leggen.

Ook zijn we naar de Nakazero Market geweest. Ik heb me nog nooit zo’n vreemdeling gevoeld. Kleine paadjes tussen kraampjes vol met groente en fruit. Mensen schreeuwen Mzungu naar je en proberen hun producten te verkopen. Met de rugtassen op onze buik liepen we over de markt, tot we alles hadden. We kochten 4 appels, 4 aardappels, een avocado, 4 tomaten, uien en paprika voor 14.000 shilling. Dat is 3 euro!!

Vanavond hebben we de handen uit de mouwen gestoken. We wilden zo graag wat doen. We zijn naar de eetzaal gelopen en hebben geholpen met eten serveren voor de kinderen. Bizar. We stonden allebei met onze mond vol tanden om te zien wat de kinderen te eten krijgen en dat ze dit ook twee keer per dag eten. Assnass, de keukenbaas, was ontzettend blij met onze hulp. Fijn dat wij de kinderen hebben gezien, dat de kinderen ons hebben gezien, en dat we eindelijk onze hulp hebben kunnen bieden.

En we hebben apen in onze achtertuin. Jeeeeej!!

Don't forget the pictures!a

http://emmyheidekamp.reismee.nl/fotos/

Goed begin is het halve werk

Wauw.

Vandaag is onze reis dan echt begonnen. Om 18:00 zijn Sharon en ik in het vliegtuig gestapt. Zo stoer dat we het hele voorbereidings traject geweest zijn, zo tam stonden we nu op het vliegveld.

Goed begin is het halve werk, zou je denken toch? Op het moment dat we wilden inchecken kwamen we al op het eerste probleem. We mochten niet inchecken, omdat we geen tickets hadden uit Entebbe. Ons was namelijk geadviseerd om die in Oeganda pas aan te schaffen. Om een lang verhaal kort te maken. We mochten niet mee tot we een vliegticket hadden waarop te zien was dat we Entebbe zouden verlaten binnen 90 dagen. Nog nooit zo snel hebben we een vliegticket weten te boeken. Of het nu klopt, geen idee. Maar het bewijs dat we het land weer uit gaan is wel degelijk aanwezig. Of we ook met die tickets kunnen vliegen zien we dan wel weer.

Nu liggen Sharon en ik op Doha Airport in Qatar op een bank bij een koffietentje. Het is 2:25 en ik probeer nog wat te slapen terwijl Sharon zachtjes "afscheid nemen bestaat niet.." aan het neuriën is. Wat brengen al die tranen en knuffels bij het afscheid toch ook een trauma's met zich mee. Ook daar moeten we van bijkomen.

Morgen vliegen we om 08:00 door naar Oeganda. Tot die tijd blijven we lekker op dit bankje liggen fantaseren over wat we tijdens deze reis allemaal voor moois mogen mee maken.

Slaap lekker allemaal.

Volgende blog is vanuit Oeganda!

Liefs Em.