De laatste week in Oeganda hebben we achter de rug en wat was het vermoeiend en emotioneel. We hebben nog veel leuke dingen gedaan. We hebben veel met de kinderen gespeeld, we hebben geshopt met de Oegandese directrice van het project. We hebben een Oegandese bruiloft mee mogen maken (WAUW!).

En een heeeeeeeele leuke dag gehad met Sharon haar sponsorkind en haar beste vriendinnetje. Gewoon een dagje deze kinderen kunnen laten genieten. Voor het eerst in een lift, op een roltrap, kleren kopen in een kleding winkel, lunchen in een restaurant en een 3D film kijken in de bioscoop. We hebben de meiden stront verwend die dag, maar we vonden het fantastisch. Heel dankbaar, emotioneel maar voldaan na een lange dag kwamen we thuis. Ik heb het nooit tegen Moes gezegd. Maar ik ben wel een beetje trots op wat ze allemaal al voor dit meisje betekent heeft. Een grote plek in haar hart heeft ze in ieder geval gekregen en verdiend.

We hebben nog heerlijk genoten van de laatste dagen voordat de kinderen weggingen. Maandag en dinsdag nog lekker gedanst, gespeeld en gelachen. Net wat we nog nodig hadden met onze kleine schatjes. Want het is ook tijd om afscheid te nemen. Woensdag was de zwaarste dag van de hele periode hier. De kinderen mogen naar huis. Gemengde gevoelens, van beide kanten. Ze zijn blij om hun familie weer te zien, maar bij veel kinderen dringt het ook door dat wij ze waarschijnlijk nooit meer zien. Ook voor ons is dat nu volledig geland. Zo ook de tranen op de grond. Ongelofelijk, wat heb ik gehuild en nu nog kan ik janken. We zijn er zo voor gewaarschuwd "ga niet te veel van de kinderen houden" en toch.. het gebeurt vanzelf. Het is natuurlijk en het is niet tegen te houden. Er zitten zo veel bijzondere kinderen binnen dit project. En er zijn er ook een paar met wie een hele speciale band hebt opgebouwd.

Woensdag ochtend zaten we om 8 uur bij de poort. We wilden geen kind missen. Met een brok in de keel en tranen in onze ogen hebben we afscheid genomen van bijna alle kinderen uit onze klassen. Een voor een rennen ze naar de poort, omdat er een bekend gezicht staat. En een voor een vertrekken er kinderen de poort uit. Nog een dikke knuffel, een grote glimlach en een laatste zwaai. Alle ingehouden tranen kwamen er uit toen ik thuis zat. Alsof m’n hart in twee stukken gescheurd is. Het voelt als intens liefdesverdriet.

Zo veel leuke herinneringen en zoveel mooie momenten hebben deze kinderen ons gebracht. En de herinneringen zijn nu alleen nog maar foto’s. Een kind die normaal gesproken elke dag naar je toe komt, zie je nu alleen maar op de foto’s die hebt gemaakt. Dat gevoel is echt niet te beschrijven. Het liefst zie ik deze kinderen volgend jaar weer terug en verwelkom ik ze weer bij de poort als ze in januari terug komen. Maar helaas is het niet anders. Ook afscheid nemen hoort er bij, hoe zwaar het ook is.

Nu alle kinderen weg zijn van het project is het maar een dooie boel op het terrein. Normaal werden we ’s ochtends wakker door het geschreeuw van kinderen en werd je chagrijnig omdat het nog veel te vroeg was. Vanochtend werd ik meteen weer verdrietig, omdat er geen kind was die me wakker schreeuwde. Ik miste ze meteen. Een rondje lopen op het terrein doet zeer. Wanneer je de lege slaapruimtes ziet, mis je ze alleen maar meer. De schommels hangen stil. Geen kind op het speelveld aan het rennen. Daarom is het maar goed dat we vrijdag weg gaan uit dit project.

Helaas moeten we dan ook Oeganda verlaten. Al een jaar praten Sharon en ik over het feit dat we naar Oeganda gaan. Al een jaar. En nu ik dit schrijf zijn we nog maar een dag verwijderd van ons vertrek. Ik weet nog wel de eerste paar dagen. De reis van Entebbe naar Kampala. De mensen die je ziet. De kleding. De taal. De verwondering over boda’s die volgeladen zijn met mensen, dieren of spullen. De taxi busjes die er allemaal hetzelfde uitzien. Het verkeer, wat zo’n intense chaos is. De mensen die je ziet. De verschillende soorten huisjes. De verschillende soorten winkels. De koeien en geiten die over straat lopen. De loslopende, vaak smerige, honden die nergens bij lijken te horen. Slapende mensen op de meest gekke plekken. Ik ben hier nog lang niet uitgekeken. Elke dag vind ik nog een feestje. Wat dat betreft doet het ook weer zeer dat ik Oeganda uit ga en dat het grootste deel van onze reis er nu dus ook op zit.

Allemaal gemengde gevoelens die ik nu heb. Wat best wel vermoeiend is. Zin hebben om naar Tanzania te gaan voor onze Safari, dat heb ik nog niet echt. Ik heb dit alles in Oeganda nog niet kunnen verwerken en nog niet kunnen afsluiten. Gaat ook echt niet zo snel gebeuren. Deze laatste tien weken hebben ongelofelijk veel met me gedaan.

Als ik even neutraal bekijk wat we allemaal nog mogen doen de komende drie weken, dan gaan we nog een prachtige reis maken. Heel veel geluk hebben we dat we dit nog kunnen doen natuurlijk. En ik weet zeker dat als we er zijn, dat we intens kunnen genieten.

Voor nu ben ik heel blij dat Sharon en ik dezelfde gevoelens hebben en dat ik het met iemand kan delen. Want zo lief als iedereen in Nederland voor me is, ik denk niet dat het helemaal te delen is wat we hier ervaren. Als een van ons even alles wil uithuilen, kunnen we lekker met elkaar mee janken. Als we verhalen delen over leuke herinneringen, dan weet ik dat Moes het begrijpt.

Ik hoop dat het wederzijds is, anders gaat ze voortaan maar tegen de muur praten.

Ik denk dat dit mijn laatste blog is die ik schrijf. Alle mooie herinneringen en momenten heb ik kunnen schrijven hier en ik vind het fantastisch om jullie reacties allemaal te lezen. Ik zal het met plezier nog allemaal terug lezen als ik weer in Nederland ben.

Maar over Nederland ga ik nog even niet nadenken. De koffers worden nu ingepakt en morgen nemen we afscheid van de staff members van het project. Morgen nacht vliegen we naar Tanzania voor een zes daagse safari en daarna mogen we nog even intens relaxen op Zanzibar.

Tot 22 december lieve mensen. Dan zie ik jullie weer in het koude Nederland.

Liefs, Ems.