We zijn alweer twee maanden van huis en het voelt nog steeds alsof we net begonnen zijn aan onze reis. Maar helaas.. het einde komt gevaarlijk snel in zicht.

30 november eindigt het schooljaar voor de kinderen en zullen zij naar hun thuisbasis vertrekken. Sharon en ik zullen huilend bij de poort de kinderen uitzwaaien. Niet echt huilend natuurlijk. Oke toch wel. Bij elk liedje in de kerk staan de tranen namelijk alin m’n ogen en als ik m’n oortjes in heb en er komt een zielig liedje met een kleffe tekst, stromen de tranen ook maximaal over mijn wangen. Heel overdreven, maar wel echt waar. Ik vind het verschrikkelijk om deze fijne en liefdevolle plek te moeten verlaten. En ook het idee dat er kinderen zijn die naar een thuisbasis terug gaan waar het helemaal niet zo fijn voor ze is. Een proces van loslaten waar ik op voorbereid was. Maar waar ik nu net pas aan begin en waar ik het nog heel zwaar mee ga krijgen.

Gelukkig gelukkig, heel gelukkig, hebben we de kinderen een onvergeetbare week mogen bezorgen. Nu ik deze blog schrijf ben ik ook helemaal gesloopt van alle drukte. Maar ongelofelijk. Wat een voldoening haal ik hier uit.

Sharon kwam ons uit de klassen halen. Ze had een heel gek, waanzinnig impulsief idee. Entebbe Zoo. We organiseren een schoolreisje naar de dierentuin voor al onze klassen. Gelukkig voor haar waren wij allemaal meteen enthousiast. Alle mzungu’s hebben hun energie gebundeld en met zijn 8en hebben we binnen 4 dagen het hele tripje georganiseerd. Bussen, eten, drinken, entree, begeleiding, alles wat er bij komt kijken. Wat het nog specialer maakte, was dat Floor, Mirjam en Sharon zo onwijs veel sponsors hebben weten te werven. Het gehele schoolreisje is hier door gefinancierd. Voor iedereen die ons hierbij geholpen heeft, WAUW!! Ongelofelijk bedankt.Niet alleen namens ons, maar ook namens de kinderen. Dinsdag zijn we namelijk richting dierentuin gegaan en alles liep gesmeerd. De kinderen hebben van ‘s ochtends vroeg tot einde van de dag een grote lach op hun gezicht gehad. Voor veel kinderen was het voor het eerst dat ze in een dierentuin waren. Dat was al gigantisch mooi voor ze. Maar ook de reis naar Entebbe was geweldig. De ogen van de kinderen vielen er bijna uit. Met de neus tegen het raam werd de omgeving vol verwondering beken.
In de dierentuin kregen we een gids die de kinderen en ons veel heeft verteld. Dit maakte het voor de kinderen nog interessanter en leuker. En als kers op de taart stond er een groot springkussen voor de kinderen klaar in de speeltuin, waar ze zich nog ruim een uur hebben vermaakt nadat we de dieren hadden gezien. Niet alleen voor de kids, maar ook zeker voor ons een onvergetelijke dag.

Toen we weer op het project aankwamen hebben we nog even na zitten babbelen. En na een heleboel leuke dingen van de dag, kwam er toch wel even een onderwerp op tafel wat ons allemaal raakte. Denk maar eens aan je eigen schoolreisje van vroeger. Als wij op school aankwamen na de feestdag stond er iemand klaar die ons mee naar huis nam, aan wie wij al onze enthousiaste verhalen kwijt konden en iemand die ons de rust gaf die je nodig had na zo’n dag. Gewoon warmte en liefde. Niet meer dan dat.
De kinderen hier zijn meteen weer in ritme op het moment dat ze de bus uitstappen. Ze moeten eerst snel eten halen. Na het eten moeten al hun kleren gewassen worden en daarna worden ze dansend en zingend verwacht in de kerk. Niemand die nog even wil aanhoren wat de kinderen hebben meegemaakt.
"Gewoon" warmte en liefde. "Gewoon...." Wat kan ik me boos en verdrietig maken over het feit dat dat voor mij zo normaal klinkt. Met tranen in de ogen en een brok in de keel kwam het bij ons toch wel even binnen. Bijzonder en triest tegelijk, dat deze kinderen zo sterk moeten zijn.

Niet alleen de dierentuin was een groot feest afgelopen week. Ook hebben we, als laatste échte schooldag, een grote sportdag georganiseerd. Credits voor deze geweldige dag zijn organisatorisch gezien voor Mirjam, maar toch. We hebben het weer met zijn allen gedaan. Niet alleen alle mensen uit ons huis hebben geholpen. Er waren ook een heleboel vrijwilligers uit het andere Doingoood huis in Kampala die ons wilden helpen. En oohhhhh wat heb ik genoten. We hebben genoten. We hadden spellen als spijkerpoepen, aardappelrace, zaklopen, touwtrekken, waterestafette, bowlen en snoephappen. Veel spellen hadden de kinderen nog nooit gedaan. Op elk spel stond een enthousiaste vrijwilligers om de teams fanatiek te maken. Vooral bij het zaklopen en bij het spijkerpoepen heb ik smakelijk gelachen. Wat een hilariteit en wederom, wat een blije gezichten en wat een hoop gelach. In de ochtend hadden we de bovenbouw en in de middag hadden we de onderbouw. Na deze lange en geslaagde dag, zijn we met zijn allen uiteten geweest om de dag goed af te sluiten.

In de afgelopen weekenden hebben we naast het geweldige werk op school ook iets voor onszelf mogen doen. Afgelopen weekend zijn we voor een excursie afgereisd naar het westen van Oeganda. Het enige gebied op de wereld waar de berg gorilla’s nog in het wild leven. De eerste excursie die we boekte en ik twijfelde zelfs nog of ik het wel moest doen. Maar ohhhhhhh wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Samen met een gids zijn we de jungle in gegaan. En dan echt hé. Denk aan films als Jungle Book of Tarzan. En hou dat beeld vast. Zo hebben wij ook gelopen. Nou moet ik zeggen dat ik niet de beste conditie van de wereld heb. Maar ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat de wandeltocht best wel pittig was. Steile hellingen omhoog en omlaag en een temperatuur en luchtdruk die je tegen staan. Het zweet stond na de eerste klim al op iedereens voorhoofd, nek, rug en billen. Zelfs bij Sharon.
Na ongeveer twee uur lopen kwamen we bij de gorilla’s. We rangers die mee gingen hakten wat takken weg. Ik kijk langs wat bomen en daar zitten ze. Verdorieeeeeee er zit een echte gorilla voor m’n neus. Heel onwerkelijk. De groep bestond uit ongeveer 7 gorilla’s. Door de dicht begroeide jungle kon je niet alle dieren zien. Maar wel heel bijzonder dat we oog in oog stonden met een moeder en een 8 maanden jonge gorilla. Opslag verliefd natuurlijk. Honderdduizend foto’s gemaakt. En niet eens door hebben dat er op een kleine drie meter afstand achter ons een big momma gorilla komt zitten. Wat een ervaring. Zo dichtbij deze machtig grote en prachtige beesten. Kippenvel als ik er weer aan denk. We hebben ruim een uur bij de dieren mogen zitten en daarna moesten we weer weg. De terugweg was hilarisch. Ik ben miljoen keren bijna uitgegleden. Sharon heeft een hilarische uitglijder gemaakt. Maar met onze Jane voorop (Sharon) zijn we de jungle toch weer heelhuids uitgekomen.

Aankomende week beginnen de Final Exams. Elke klas maakt deze examens, om te zien of te ze op niveau zitten voor het volgende schooljaar in een hogere klas. De kinderen uit mijn klas hebben weer zeven examens. Deze week zal bestaan uit veel nakijken, examens nieten, namenlijst maken, scores opschrijven, scores optellen, scores ordenen van hoog naar laag. En wat mis ik op dit moment een computer en een kopieerapparaat.

Na de examens, zit het er voor de kinderen op. Het schooljaar is voorbij. De kinderen krijgen nog een week tijd om te relaxen en te spelen met elkaar voordat ze op 30 November de poort weer verlaten. Ik ga de komende week nog even keihard genieten van al deze bijzondere kinderen en zo veel mogelijk leuke herinneringen bouwen voor als ze weg zijn. Ik ga deze kinderen ongelofelijk missen en ik zou zo graag hun hele schoolperiode bij ze willen blijven om hun ontwikkeling te ondersteunen. Ik gun deze kinderen al het goeds van de wereld. Maar daar komt ie weer: Het proces van loslaten begint nu pas. Ik zit namelijk nu al weer te janken achter m’n laptop nu ik dit typ.

Intens geluk en toch ook wel verdriet. Alles door elkaar.
Loslaten..