Oh jongens, wat hebben we weer veel leuke dingen gedaan in de afgelopen tijd.

Het leven op het project wordt steeds intenser. Je kent de kinderen natuurlijk steeds beter. Je raakt aan de praat met de middelbare scholieren. De staff members worden steeds gezelliger. We hebben al veel leuke contacten gelegd die ons leven hier in het project alleen maar verrijken. Heel tof.

De kinderen slapen natuurlijk allemaal op het project. Er zijn kleine huisjes in een cirkel gebouwd waar de kinderen slapen. Jongens en meisjes apart. En dan zijn de cirkels ook verdeeld in boven- en onderbouw. We zijn bij de "dormitory" van de meisjes in de onderbouw wezen kijken. Uit school moeten de meisjes hun kleren, schoenen en/of lakens wassen. Dit gebeurt allemaal met emmertjes, een zeepblokje en flink wat gespierde armen. Verdorie, wat is dat zwaar zeg. De meisjes hebben ons het afrikaanse handwassen geleerd. Na rode schuurplekken op de polsen en een lichte schouderblessure konden de kinderen niet meer van het lachen. Blijven oefenen.. scheelt weer in kosten als ik ooit op mezelf ga wonen.

Na het eten zijn we nog terug gegaan naar de dormitory. De kinderen deden hun prayers voor het slapen gaan in de vorm van dansen en zingen. Een geweldig moment zo met zijn allen. Kinderen die lachen, dansen en zingen, maar daarnaast het geloof keihard nodig hebben om sterk in hun schoenen te blijven staan. Kleine momenten als dit zorgen voor mij toch echt voor de nodige emoties en dankbaarheid.

Ik was er al een beetje op voorbereid dat het moment zou komen. Maar ik heb na mijn vorige blog toch ook wel een beetje in een dip gezeten. Vorige week donderdag kwam deze dip pas tot uiting in veel huilen en heimwee hebben. De druppel was toch wel stage. Het werken op de school is ongelofelijk fijn. Ik geniet van de kinderen en van de vooruitgang die Isaac boekt. Helaas staat daar een hele andere leerkracht cultuur tegenover. De leerkracht van mijn groep is nogal gemakzuchtig. Ik neem veel van haar werk over, in plaats van dat ik haar help. Ze slaapt bijna elke les en verwacht dat ik verantwoordelijkheden op me neem als nakijken en orde houden. Wanneer er onder schooltijd een vergadering is is zij ineens de klas uit en krijg ik een handleiding in mijn handen gedrukt. Ik mag een les gaan geven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben hier natuurlijk voor het lesgeven en het helpen en ik doe het met liefde. Maar de ondankbare en bijna asociale handelingen naar mij toe vanuit de leerkracht valt soms heel verkeerd. En donderdag werd het me gewoon te veel. Ze lag weer eens te slapen in de klas en ik moest al het werk nakijken en tegelijkertijd moest ik ook posters voor in de klas schrijven. Ik heb een smoes bedacht en om half 10 al gezegd dat ik in de middag en vrijdag niet in de klas zou zijn.. donderdag middag heb ik dus ook even heel veel gehuild. Gelukkig was mijn soulmate Sharon er, die me naast het huilen ook weer aan het lachen kon maken. Vrijdag heb ik de hele dag dingen voor mezelf gedaan. Alle emoties van afgelopen weken kwamen er in deze twee dagen uit. En ik kan je vertellen, dat luchtte enorm op.

Dit weekend, hoe mooi kan het zijn, ben ik naar de meest rustgevende plek geweest die ik me kon bedenken. Jinja is de naam, zo'n twee uur rijden van ons huis. We sliepen in prachtige tenten met uitzicht op, jawel, de Nijl. Vogels, apen, natuur. Een uitzicht wat volgens mij nooit gaat vervelen. We hebben heerlijk uitgerust en vooral alles gedaan waar we zin in hadden. Zaterdag middag zijn de we stad in geweest en heb ik oprecht de ergste boda rit van m'n leven meegemaakt. De ellendelingen gingen even een wedstrijdje doen.. op een zandweg met hobbels, gaten en veel ander verkeer reed hij 90 km per uur. Zonder helm, met de tranen in mijn ogen zat ik achterop. Nog nooit zo bang geweest. En die vent maar vragen of hij mijn nummer mocht en waar ik vandaan kwam. Even het smoeltje houden vriendelijke bodadriver, voor je kijken en normaal doen.. Ik ben er, ondanks verschillende levensgevaarlijke manoeuvres, levend vanaf gestapt. En we waren eerste geworden. Toch ook wel fijn na zo'n rit.

Zaterdag avond hebben we een halloween feestje gehad. Goeie muziek, lekkere drankjes en een heleboel gezellige mensen. We hebben intens genoten.

De volgende ochtend hebben we quad gereden in de omgeving langs de Nijl. Ik had nog nooit op zo'n ding gezeten en ik voelde me echt wel stoer. Gelukkig waren we verzekerd.. want Sharon zat ook voor het eerst op een quad. Maar liefst drie keer heeft ze het voor elkaar gekregen de bosjes in de rijden. Tot op de dag van vandaag beweert ze nog dat het aan het stuur van de quad lag. Maar we weten allemaal wel beter, toch?? Nee sorry, moes. Ik doe stoer. Het lag echt aan het stuur van dat ding. In ieder geval was het een hilarisch beeld.

Alle stress van het crashen met de quad hebben we in de middag nog even uit ons lijf laten masseren bij een heuse masseuse. (Ha ha rijmt). Een uur lang, met uitzicht op de Nijl, hebben we kunnen genieten.

Na dit heerlijke weekend moeten we toch echt weer naar Namugongo. Stiekem missen we de kids ook wel weer heel erg.

Ik heb verder gelukkig helemaal geen heimwee naar huis. Natuurlijk mis ik mijn lieve vriendje wel en mijn vriendinnen, paps, mams, broeders en zuslief. Maar ik kan me op dit moment nog even staande houden zonder hen. Het contact wat ik met het thuisfront heb via whatsapp en Facebook is heel erg fijn. Maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Ik heb vanaf vandaag nog ruim 7 weken te gaan. Vergelijkbaar met 51 nachtjes slapen, 1224 uur, 67440 minuten of 4046400 seconden.

Prima uit te houden dus.

Ajuuuu en tot de volgende blog. Ik vind alle reacties elke keer heel erg leuk. Dus blijven jullie dat doen please. Dan weet ik voor wie ik schrijf, haha. De internetverbinding is heel slecht nu, dus ik kan morgen de foto's pas plaatsen!

Liefs, Emskey.