Weer een verhaaltje voor het slapen gaan, vanuit Oeganda!

Afgelopen weekend zijn we naar Kidepo geweest. Een groot natuur park helemaal in het noorden van het land. Tijdens de ruim 10 uur durende rit naar Kidepo staar ik naar buiten. Een prachtige reis, met andere uitzichten dan ik tot nu toe gezien heb. Ik besef me ineens weer dat ik in Oeganda zit. Dat dit de reis is waar Sharon en ik een jaar naar toe geleefd hebben. Ik zit verdorie gewoon echt in Oeganda. Het is bijna beschamend hoe snel het normaal wordt en hoe snel je niet eens meer op kijkt van de meest bizarre dingen die je hier tegen komt.

De delen van Afrika die wij tot nu toe gezien hebben zijn heel anders dan we deze weg hebben gezien. De echte Afrikaanse hutjes in de groene natuur. De loslopende koeien langs de weg, de waterpompen waar tig mensen omheen staan, ineens een baviaan op de weg. Ja hoor. We zijn echt in Afrika.

Tijdens het safari weekend hebben we niet echt kunnen uitslapen. Elke ochtend om 6 uur ontbijt en om half 7 in de auto. De temperaturen liepen op tot 35 graden, dus in de middag was het niet fijn om op de vlaktes te zijn.
We hebben dit weekend verschillende safari’s gedaan. Zittend boven op de bus of staand onder de kap in de bus en zelfs wandelend konden we zoeken naar de wilde dieren. Ineens stonden we midden in een groep giraffen, werden we aangevallen door een olifant (ja echt waar) en renden er zo’n 200 buffels voor onze neus. Het moment dat je voor het eerst de dieren ziet is echt waanzinnig. Mooie foto’s kunnen maken en tot laat in de avond boven op de auto kunnen zitten.

Ook zijn we dit weekend bij de lokale bevolking in Karenga geweest. Dit is toch wel het meest indrukwekkende wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb hier het Afrika gezien, waar mama bang voor was dat ik terecht zou komen. Samen met een gids liepen we door het kleine dorpje dat op een berg gebouwd was. Het dorpje was opgebouwd in verschillende erfjes met van klei gebouwde hutjes. De hutjes, met rieten daken, hadden geen ramen en waren van binnen niet meer dan een lege ruimte waar maïs gedroogd werd, waar gekookt werd en waar op de stenen vloer geslapen werd. Op het erf waren de vrouwen aan het werk en liep er een hele kinderboerderij aan dieren rond. Hordes kinderen met dikke honger buikjes en gescheurde kleding liepen achter ons aan toen wij rondliepen. Omdat dit gebied helemaal niet toeristisch is, werden we door volwassenen en kinderen aangevlogen met begroetingen en werden we ongegeneerd bekeken. Het Afrika wat ik hier gezien heb, is echt zoals ik me Afrika voorgesteld had. Het Afrika waar mama bang voor was. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat de mensen daar zo gastvrij en vriendelijk waren en dat we ook deze kant van Afrika hebben kunnen zien. Als ik nu terug lees wat ik hierboven beschreven heb slaat het nergens op. Mijn ervaring en beleving tijdens deze wandeling waren zo uniek. Dat is met geen toetsenbord te beschrijven.

Het is de afgelopen tijd natuurlijk niet alleen maar feest geweest. Op school hebben de kinderen net examens gehad. Ze hadden examen in schrijven, luganda, engels, godsdienst, literacy en rekenen. In Nederland wordt er gezorgd dat er rust in de klas is, dat alle kinderen een eigen tafel hebben en zit er een duidelijke tijdslimiet aan de toetsen. Nou, niets van Nederland is te vergelijken met hoe het er hier aan toe gaat.
De kinderen zitten met 4 rond een tafel. Sommige kinderen gebruiken een stoel als tafel. Andere kinderen zitten op de grond en schijven daar. De leerkrachten houden nooit hun mond. Ze praten hardop met elkaar en schreeuwen regelmatig tegen kinderen als er even iets niet gaat zoals de leerkracht verwacht. Sommige kinderen zijn heel snel klaar, anderen gebruiken de hele ochtend.
Het jongetje van 13, die niet kan lezen en schrijven, die kon deze toetsen natuurlijk niet maken. Maar toch moest hij. Normaal in de lessen mag ik hem helpen met lezen, maar nu mocht ik helemaal niks doen. Hij vroeg me regelmatig om hulp, maar ik mocht geen van de vragen voorlezen. Ook praatten leerkrachten tijdens de toets over hem (wederom hardop) en zeiden dat hij niks kon, dat het belachelijk was dat hij nooit naar school is geweest en dat hij nooit ver komt als hij niet kan lezen. Het feit dat hij samen met mij aan het leren lezen werd helaas niet benoemd.

Niet alleen maar leuks, maar ook dat hoort erbij. Een andere cultuur en andere aanpak. De stage gaat mij namelijk qua dit leerkracht gedrag steeds meer tegen staan. Leerkrachten zijn pedagogisch totaal niet verantwoord en ik merk dat het me soms moeite kost om dit los te laten.
Leerkrachten gebruiken kinderen regelmatig als 'slaafje'. Zo liep de lerares met een pen in haar hand de klas uit en liep er een leerling met moeite achter haar aan met drie stapels toetsen, een leerkracht handleiding en een stapel schriften. Leerkrachten praten ook altijd in negatieve toon over kinderen. Onderling, hardop, terwijl alle kinderen mee luisteren. Kinderen die heel netjes en hard werken krijgen alleen te horen dat het belachelijk is dat ze hun antwoorden niet onderstrepen. Het praten in gebiedende wijs, wat de leerkracht continu tegen kinderen doet, staat me ook enorm tegen.

Gelukkig wordt er ook wel gelachen in de klas tussen leerkracht en leerlingen, maar toch overheerst dit onpedagogische gedrag. Het moment komt nu dus dat ik moet loslaten, vragen en moet toelaten.

Uit het samenwerken met Isaac haal ik gelukkig heel veel voldoening. Isaac is de jongen van 13 jaar, die nog niet kan lezen en schrijven. Volgens mij heb ik al eerder over hem geschreven. Het feit dat hij het zelf heel erg leuk vind om te doen maakt dat we beide gemotiveerd zijn. Ik ben begonnen met het leren van de klanken van letters. Toen hij deze eenmaal kende zijn we begonnen met het leren lezen. Het plakken van letter klanken zodat het een woord vormt. En hoeraaaaaaaaaaaa hij heeft binnen een week zijn eerste 3 letter woorden gelezen. Ik was zo trots en hij kon ook alleen nog maar lachen. Nu hard blijven oefenen. Van de week heb ik ook met Sharon en haar leerling Francis geoefend. Hij kent nog geen een letter, maar Isaac en hij kunnen elkaar veel bieden. Door Isaac zijn kennis over te laten brengen op Francis is het leren nog leuker en gezelliger dan anders. Sharon en ik allebei, kneiter trots.

Morgen is Sharon jarig. Dan gaan we een feestje bouwen en Red Velvet cake eten. Ze mag trakteren op stage en heel misschien zing ik nog wel een liedje voor d’r. En heel misschien krijgt ze nog een cadeautje..

Time flies when you’re having fun. Alweer een maand van huis! Gelukkig geen tijd gehad om heimwee te hebben, want zoals je leest. Het leven is hier fantastisch met z’n ups en downs.

Dikke kus, Ems.