Het is even stil geweest, maar daar zijn we weer.

Ondertussen zitten we alweer twee weken in Oeganda. Wat vliegt de tijd hier. Ondertussen al zo veel meegemaakt. Ik kan jullie niet alles vertellen en al helemaal niet op de manier zoals ik het beleef, maar dit zijn de dingen die ik de moeite waard vind om met jullie te delen.

Eerst maar eens stage. Sharon en ik zijn allebei elke dag actief op stage. We hebben allebei een kind in onze klas met een extreme achterstand op het gebeid van lezen. Het onderwijs is hier zo anders dan in Nederland, dat het draaien van dagdelen eige lijk niet te doen is. Daarom storten we ons volledig op deze twee kinderen, waar we ongelofelijk veel voldoening uit halen.

We hebben de eerste Afrikaanse taferelen meegemaakt, waar we (deels) op waren voorbereid. De leerkracht verdwijnt ineens en je ziet je maar te redden met de klas. De eerste keer was een hel. Kinderen springend op stoelen en tafels, rennen, schreeuwen, vechten, gooien. En daar sta je dan als hulpeloze mzungu.. Ik spreek namens Sharon en mijzelf als ik zeg dat we ons nog nooit zo reddeloos hebben gevoeld als toen. Gelukkig kunnen we er nu om lachen. Ha ha.

In de tussentijd zijn we echt in het project gedoken. We hebben goed contact met al het personeel en nog belangrijker, we hebben goed contact met de kinderen. De eerste weken was het enorm zoeken naar een ritme. Maar ik denk dat we al aardig ingeburgerd zijn binnen de vier muren van het project. Elke avond staan we natuurlijk in de keuken te helpen bij Asinasi. Zij is de keukenbaas. Zo ongelofelijk dankbaar en lief. We staan elke avond met liefde het eten te serveren. We hebben goed contact met haar en hebben geregeld dat we een avondje bij haar thuis "op de koffie" mochten komen. Klinkt lekker hollands. Maar dat was het absoluut niet. Het huisje waar ze ons mee naar toe nam was ongeveer dertig vierkante meter. Daarin zat een woonkamer en twee slaapkamers. De keuken was buiten. Een vuurtje met een klein pannetje. Er stond water te koken waarmee ze zich vanavond konden wassen... er wonen maar liefst 13 mensen in dit kleine huisje. De manier waarop Asinasi en haar man Peter vol trots en liefde vertelde over hun leven heeft mij echt geraakt. We stonden voor een avond even oog in oog met het echte leven achter deze bijzondere mensen. Iets wat bij mij keihard binnen kwam.

Ook met de directie hebben we goed contact. We moeten flink studeren (uch uch) en daar zijn we ook heel druk mee (uch uch uch uch uch). Maar op een dag wilden we toch wel graag even goed internet hebben en zijn we bij Maria (Oegandese directrice) op het kantoor gaan zitten. Uiteindelijk heeft zij ons de in en outs van het project vertelt. Door op deze manier steeds meer in het project te duiken, besef je pas hoe belangrijk dit voor iedereen is. Kinderen, leerkrachten, directie en andere werkenden op dit project. Iedereen leeft om en voor dit project. Tijdens het gesprek met Maria vertelde ze de achtergronden van de twee kinderen die Sharon en ik begeleiden. Het was echt niet de bedoeling. Maar tijdens het gesprek spraken Sharon en ik onze bewondering uit voor haar en op dat moment schoot ze vol. Ze heeft even flink zitten huilen. Het feit dat zo'n vrouw zo hard moest huilen om haar emotioneel zware werk, laat me zien hoe groot het hart van deze haetwerkende mensen is. Ik heb helaas meer verhalen gehoord van de geschiedenis die sommige kinderen achter zich laten. En ook ik word emotioneel van deze dingen. En ik sta er nog niet eens zo dicht bij als Maria. Mijn respect voor alle mensen die hier werkzaam zijn wordt met de dag groter. Echt waar.

Zondag zijn we voor het eerst naar de kerk geweest die hier op het project is. De eerste dienst is in het Engels en begint al om 8:00. Ja hoor. Is echt heel fijn, op zondag zo vroeg je bed uit.

Ik ging nogal sceptisch naar de kerk toe. Zweverig en overdreven. Dat waren de eerste twee woorden. Maar op het moment dat de muzikanten gingen spelen en de zangers en de kinderen gingen zingen, ontstond er overal op mijn lijf kippenvel. De zangers en zangeressen op het podium zongen de liedjes drie stemmig.

Maar ook de kinderen in het publiek zongen de liedjes (bewust) meerstemmig. Het was echt heel erg mooi. Regelmatig stonden de tranen in mijn ogen. Een combinatie van mooie muziek en het verhaal er achter. Alle kinderen die in de zaal staan hebben een rugzakje. De meeste kinderen kennen het woord vertrouwen en liefde niet in hun opvoeding. De kinderen en volwassenen in dit project bouwen zo enorm op hun geloof. Het is hun hou vast in het leven. En in Nederland zou ik dit heel ver vinden gaan, maar ik vind het hier echt prachtig. Zo sceptisch dat ik in het begin was, zo'n warm gevoel had ik toen de dienst was afgelopen.

Sorry Mama, maar ik heb in deze twee weken al vaker in de keuken gestaan en al vaker een kerkdienst bijgewoond dan in de afgelopen 2 jaar..

Afgelopen zondag hebben we heerlijk met de kinderen gespeeld op het schoolplein. We hebben leuke spelletjes gedaan, gekletst, Sharon haar haar is gevlochten, foto's gemaakt, bellen geblazen en ballonnen geblazen. Het was echt een groot feest. Er waren kinderen van P1 tot en met P7. En het was fijn om echt contact met de kinderen te hebben zoals je het in je hoofd had. Je wilt de kinderen plezier geven en je wilt ze laten lachen. En dat is gelukt. En ik denk dat wij net zo veel plezier hebben gehad als de kinderen.

Het vrijwilligershuis moeten we ondertussen delen met twee andere vrijwilligers. Na een week waren we al gewend aan de apen en de boda's. Maar als er een nieuwe vrijwilliger komt is de verwondering weer zo groot, dat je toch weer even twee keer nadenkt over al het moois om je heen. Alles wordt zo snel normaal. Ik schaam me er bijna voor.

Afgelopen week heb ik op emotioneel gebied als zwaar ervaren. Hoe verder ik het project in duik, hoe meer betrokken ik raak. Er zijn wel wat tranen over mijn wangen gerold bij het horen van de verhalen over de kinderen en bij het zien van alle liefde in het project. Mensen leven voor het project. Mensen leven hier om elkaar te helpen. En het is hier, gezien de thuisbasis, voor de meeste mensen "heaven" zoals Maria dat zei. Iedereen is afhankelijk van elkaar en dat maakt dit project zo sterk.

Voor de mensen die het interessant vinden.. Ik heb nog steeds geen ruzie met Sharon gehad. Zoals ze in het Oegandese onderwijs zeggen: "Can you give us a handclap?”.

Ik heb ongelofelijk veel zin in alles wat nog komen gaat. Al het moois wat ik nu al gezien heb is een goed vooruitzicht voor de komende weken die ik hier nog op het project aanwezig ben. Zoals ik al zei is het heel moeilijk om alles te beschrijven, zoals ik het ervaren heb. Ik denk ook niet dat ik kan over brengen hoe het is om hier deel van uit te maken. Maar ik hoop oprecht dat jullie er een beeld bij kunnen vormen.

Vergeet niet de foto’s te bekijken, want die zijn toch ook wel weer errug leuk allemaal.

Dikke kus uit Oeganda.

Liefs Emmy!