Waaaaaaauuuwwwwwww.

We zijn nu al weer een aantal dagen in Oeganda en oh oh, wat moet ik enorm wennen aan dit land.
De cultuur, de mensen, het straatbeeld, de taal. Het is nog zo overweldigend allemaal.
Toen we aankwamen in het huis stond het huilen ons nader dan het lachen. De reis naar het project toe hebben we op straatal zo veel gezien.

De koelkast was leeg, we hadden geen internet, er was niemand om ons te verwelkomen, op het project wist niemand wie we waren. Ik vond het een heftige binnenkomer. De huishoudster Dorothy (ja, we hebben een huishoudster…) die heeft voor ons gelukkig wat rijst gekookt met wat kruiden, zodat we in ieder geval met wat te eten naar bed konden.

De volgende ochtend stond Frank voor de deur. Onze Nederlandse coördinator die ons support in deze zware tijd, haha. Nee. Hij heeft ons het een en ander uitgelegd. Daarna hebben we een kleine rondleiding over het project gekregen en hebben we de directeuren en de headteacher ontmoet. Toen begon het avontuur. Frank zou ons laten zien hoe het openbaar vervoer in Kampala werkt. De eerste keer vond ik dood eng. Op de boda boda (een soort brommer) rij je overal tussendoor met een snelheid die ik niet kan volgen, want bij geen een boda doet de snelheidsmeter het. Ook in de matatu was het even een wennen. Een klein busje, waar zo’n 16 mensen in gepropt worden. De ‘conductor’ hangt uit het raam naar iedereen te zwaaien die eventueel nog in het busje zou passen. De bestuurder toetert en slingert wat af, om maar zo snel mogelijk van A naar B te rijden.

In de stad hebben we geld gepind en hebben we een sim kaart gekregen. We hebben nu een Oegandees nummer, waarmee we overal kunnen bellen en internetten. Toch wel fijn als je zo’n vreemdeling bent in een grote stad.

Vandaag zou de school weer starten na een korte vakantieperiode. Maar hoe Afrikaans, hadden ze toch bedacht dat de eerste schooldag verplaatst zou worden naar dinsdag. Er waren niet genoeg kinderen en ook niet alle leerkrachten waren aanwezig. Oké.. Stonden we met ons goeie gedrag met rugzakje en pen en papier.

Ook zonder Frank durven we nu de stad in. We zijn al twee keer zelf met het openbaar vervoer naar de stad gereden. Te stoer. Ik voel me echt een wereldreiziger. We beginnen al een aantal dingen te herkennen, dus dat gaat helemaal goedkomen.

Sharon vroeg in de matatu aan een vrouw naast haar of we op de goeie weg zaten. Toen we uit de matatu stapte is deze vrouw (Jacky) nog een uur lang met ons meegelopen door de stad, omdat zij het te gevaarlijk vond om ons alleen te laten. Blijkbaar is dit passend voor een groot deel van de Oegandese bevolking, want we waren in Nederland al op zulke taferelen voorbereid.

De wereldreizigers en cultuursnuivers die we zijn, hebben we al een aantal dingen bezocht.

We zijn in de Gaddafi moskee geweest en mochten (moesten) daar ook de islamitische kleding dragen. Niet normaal wat een dik hoofd je van zo’n hoofddoek krijgt. Van binnen hebben we het prachtige gebouw kunnen zien en daarna de stad kunnen bekijken vanuit een hoge toren. Gelukkig was er een gids met ons mee om alles uit te leggen.

Ook zijn we naar de Nakazero Market geweest. Ik heb me nog nooit zo’n vreemdeling gevoeld. Kleine paadjes tussen kraampjes vol met groente en fruit. Mensen schreeuwen Mzungu naar je en proberen hun producten te verkopen. Met de rugtassen op onze buik liepen we over de markt, tot we alles hadden. We kochten 4 appels, 4 aardappels, een avocado, 4 tomaten, uien en paprika voor 14.000 shilling. Dat is 3 euro!!

Vanavond hebben we de handen uit de mouwen gestoken. We wilden zo graag wat doen. We zijn naar de eetzaal gelopen en hebben geholpen met eten serveren voor de kinderen. Bizar. We stonden allebei met onze mond vol tanden om te zien wat de kinderen te eten krijgen en dat ze dit ook twee keer per dag eten. Assnass, de keukenbaas, was ontzettend blij met onze hulp. Fijn dat wij de kinderen hebben gezien, dat de kinderen ons hebben gezien, en dat we eindelijk onze hulp hebben kunnen bieden.

En we hebben apen in onze achtertuin. Jeeeeej!!

Don't forget the pictures!a

http://emmyheidekamp.reismee.nl/fotos/